ANNIE M.G SCHMIDT
Analyse van gedichten
Dit is het land
Dit gedicht is geschreven in 4 strofes die allemaal praten over hetzelfde idee.
Het gedicht gaat over de grote slechte wereld en hoe, als je steeds ouder word, die niet meer vol met teddy beren en snoep is maar een grote enge wereld voor wolwassenen is geworden.
Het is geschreven als of de schrijver zit tegen een jong kind en is hem of haar aan het vertelen over de wereld die zij zo gaat inkomen maar nog dat hoeft nog niet. Dit kan je zien in de regels " Dit is het land, waar grote mensen wonen." en de regels " Je hoeft er nog niet in: het is er boos." dit laat zien hoe de schrijver it te uitleggen over het grote boos wereld.
Ik vindt dat het een mooi gedicht is over het wereld en hoe eng of boos het kan zijn en hoe het is gebruiked als een verhall en een waarscuwing over het grote wereld.
Ik vindt dit omdat het is heel goet geschreven en omdat alles in het gedicht over het grote wereld is en niet verzonnen om slechter te klinken. De regels "en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen..." spreken mij aan omdat dit laat zien hoe in het grote wereld mensen zijn echt soldaten en gaan echt dood en zij komen niet terug net als met soldaten gemaakt van tin. Ik vind dit zo omdat het zo is mensen gaan dood in het grote wereld het is niet meer van tin.
Amsterdam - Rotterdam
Dit gedicht is geschreven in 2 lange strofes welke praten over twee verschillende dingen.
Het gedicht gaat over de twee grootste stadden in Nederland, Amsterdam en Rotterdam.
Het is geschreven uit het perspectief van twee verschilende mensen. Zij zitten elkaar te vertellen over hoe mooi Amsterdam en Rotterdam zijn maar hoe zielig het is voor de andere omdat zij iets niet hebben dat de andere wel hebben.c Dit kan je zien in de regels "t Is toch zo jammer voor een Rotterdammer
Hij heeft geen Amstel en geen Rembrandtsplein dat is een groot gemis'
en de regels "Het is toch zo jammer
Voor een Amsterdammer
Dat ie geen plaats heeft voor z’n eigen snelverkeer" Dit laat zien hoe de Amsterdammer en de Rotterdammer zeggen dat hun stad is geweldig.
Ik vindt het een grappig gedicht over twee verschillende stadden en hoe een Amsterdammer en een Rotterdammer vinden hun eigen stad zo geweldig.
Ik vindt dit omdat het is heel goed geschreven en hoe zij heeft het geschreven als of het twee veschilende mensen zijn aan het praten over hun stad.
De regels "Want in de Leidsestraat
Al waar de tram doorgaat
Daar speelt ie kruip-door, sluip-door, alle dagen weer..." spreken mij aan omdat dit gebeurd echt en laat zien how langzaam dingen kunnen gaan in Amsterdam omdat alles zo gekrompen is. Ik vindt dit zo omdat het echt gebeurd en als je probeerd te rijen in Amsterdam kom je zeker vast in het vekeer.
Als eindelijk...
Dit gedicht is geschreven in 3 strofes welke praten over het zelfde ding.
Het gedicht gaat over hoe je de wereld ziet als je jong bent en hoe als je jong bent heb je zoveel plannen om wat te doen met je leven en wat anders je gaat in je leven doen.
Het is geschreven uit de perspectief van de schrijver. Zij zit tegen de lezer te spreken over hoe als je jong bent denk je over alles en wat je maar wilt komt zo maar als je opgroeid dan zijn niet zo veel dingen meer interesant of als je iets wilt als je jong bent en dat je endelijk genoeg heb will je het niet meer of past het niet meer. Dit kun je zien in de regels "Wanneer je jong bent heb je doorgaans nooit een cent in kas
en áls je eind'lijk geld hebt voor een hele dure jas,
dan staat ie je niet meer" Dit laat je zien dat wanner je jong bent wil je alles maar uit eindelijk is het niet zo goed als het was.
Ik vindt het een interessante gedicht over hoe dingen verenderen vanaf als je jong bent tot je volwassen bent. Ik vindt dit omdat in de regels "je wordt je hele leven al bedisseld en bedild
en als je eind'lijk tijd hebt om te doen wat je graag wilt,
dan wil je het niet meer." Laat het je zien hoe als je jong bent wil je alles doen en overall gaan maar uiteindelijk waneer je de tijd hebt om dat te doen will je het niet meer.
Deze regels spreken me ann omdat het gebeurd heel vaak dat je ergens wil gaan of iets wil doen maar het moment dat je de tijd hebt om het te gaan doen kan het niet of dan wil je niet meer.